vrijdag 6 juni 2008

bruiloft!

Candan en Hosam gaan trouwen! Candan (hippe blonde Turkse) en ik waren twee jaar geleden kamergenoten, en dan zijn er twee opties: zusterlijke vriendschap of broeierige vijandschap. Wij ontwikkelden het eerste. En nu zal de liefde tussen haar en Hosam gevierd worden, tijdens een Turks-Palestijnse feest morgen in Jericho, in het Intercontinental Hotel. Uit de reacties van mensen die het kunnen weten, maak ik op dat dat hier geldt als de plek om te trouwen, zeg maar Amstel Hotel. En zoveel mogelijkheden hebben Palestijnse vrouwen nu ook weer niet om te tonen wat ze zoal in hun kast hebben hangen (vraag maar aan Jeanet). Reken dus maar dat ze zullen uitpakken. En, bedacht ik met toenemende nervositeit, ik heb niets dat ook maar in de buurt komt van Palestijnse sjiek. Gelukkig was Audra bereid een middag mee te gaan winkelen. We besloten dat Saladin Street in Oost Jeruzalem de passende plek was om een jurk te vinden-want het is zonneklaar dat ik morgen een jurk behoor te dragen. Het was een prachtig inkijkje in Palestijnse winkelcultuur. Mijn hemel. De eerste winkels boden veel jurken, maar geen die ik draagbaar achtte-niet naar een bruiloft, maar ik kon meestal ook geen ander passende gelegenheid verzinnen. Ons oog viel op een etalage met in ieder geval een tamelijk draagbare jurk- hoewel wat glimmend en met een erg grote strik. Een trap leidde naar een grote ruimte die me onmiddellijk terug bracht naar Henny Huisman's Soundmixshow. ' Ik ben Janneke en ik doe Madonna na.' Het jeugdige playbacktalent werd dan naar een winkeltje geleid, waar een ongelooflijk bonte verzameling artiestenkleding hen opwachtte. In mijn geval werd de rol van Henny Huisman vertolkt door de eigenaar Naib, die 'elke twee weken naar Parijs gaat' om de nieuwste jurken mee te neme. Het pashokje was benauwd en klein. Naib sleepte de ene na de andere jurk aan, subtiel bijgestuurd door Audra ('Dat is werkelijk een prachtige jurk, maar misschien niet zo passend voor de gelegenheid- over een zilverglimmende minijurk waarover zelfs Tina Turner haar aarzelingen zou hebben). Ik besloot te vertrouwen op zijn kennersoog, de wonderlijke creaties van paarse tijgerprint en dikke glanzende stoffen die het hokje werden binnengebracht ten spijt. Ik trok het allemaal aan (ook het TT exemplaar). En werkelijk, Naib's enthousiasme over de paarse tijgerprint was niet geheel ten onrechte. Alleen: ik ben te Nederlands om dat aan te doen. En dat geldt ook voor die verbluffende jurk in geel en rood met gouden tailleband, hoewel mijn spiegelbeeld me op een verrassend manier best aanstaat, sorry. Naib zuchtte en zocht zijn toevlucht in bewerkelijke, loodzware exemplaren in gedekte kleuren, waarin ik me verschrikkelijk voelde. Toen ging hem een licht op. Een roze jurkje droeg hij aan. Niet uitzinnig, niet truttig, niet loodzwaar, geen volkomende absurdistische kleurstellingen, geen strikken. Erg mooi. Ik trok het aan. Het zat als gegoten. Ik slaakte een diepe zucht van opluchting. Meer nieuws volgt!

Geen opmerkingen: