Alsof er waarachtig geen dringender dingen zijn om over de schrijven dan mijn bezoekjes aan tandartsen. In Silwan, een Arabische buurt in Oost Jeruzalem, dreigen 1000 mensen dakloos te worden. Negentig huizen staan op de slooplijst om ruimte te maken voor een archeologisch park- onderdeel van een groter plan om Silwan en Al Bustan de verjoodsen. In Jeruzalem staakten de winkels daarom zaterdag. Het lijkt weinig effect te hebben, de eerste bulldozer heeft z'n vernietigende werk al gedaan.
Ondertussen had ik het aangename gevoel dat de antibiotica begon te werken. Toen gister een vitaal onderdeel van de kraan in de badkamer afbrak, beschouwde ik dat als een variant op de wet van behoud van ellende. Audra en ik beklommen het dak om de hoofdkraan af te sluiten, teneinde het waterballet een halt toe te roepen. Huisbaas gebeld, die kwam verbazend snel, waterpomptang in de aanslag, en loste de zaak op.
Tevreden zette ik mijn tanden in een appel. Zo zie ik het graag: probleem, opgelost. En toen brak er opnieuw iets, de vulling in de geplaagde kies. Ik vraag me af of ik er niet beter aan doe een sjeikh te raadplegen, die de djin die zich blijkbaar in mijn kies heeft gevestigd kan uitdrijven. Beide eerder bezochte tandartsen werken vandaag niet. Dan maar op naar een nieuwe- Meta wist er nog een in Oost Jeruzalem. Ik beklom de trappen van het wat uitgewoonde pand, in een soort trapkast dreef een koffieverkoper zijn nering. De tandarts was er een van het type geen assistente, geen rontgenapparatuur. ' Issa Habash' , zei het bordje op de deur- dat laat zich vertalen als Jezus Kalkoen. Toen ik de praktijk binnenkwam, zat dokter Kalkoen in alle rust een krantje te lezen. Hij sprong op en wierp een blik in mijn gebit: inderdaad, stuk vulling afgebroken, en trouwens, die vulling zag er sowieso niet goed uit. Beter de zaak grondig aan te pakken, zei hij met de injectienaald al in de aanslag. Ik besloot de kies aan Jezus' handen toe te vertrouwen. Inshallah komt het goed.
Ondertussen had ik het aangename gevoel dat de antibiotica begon te werken. Toen gister een vitaal onderdeel van de kraan in de badkamer afbrak, beschouwde ik dat als een variant op de wet van behoud van ellende. Audra en ik beklommen het dak om de hoofdkraan af te sluiten, teneinde het waterballet een halt toe te roepen. Huisbaas gebeld, die kwam verbazend snel, waterpomptang in de aanslag, en loste de zaak op.
Tevreden zette ik mijn tanden in een appel. Zo zie ik het graag: probleem, opgelost. En toen brak er opnieuw iets, de vulling in de geplaagde kies. Ik vraag me af of ik er niet beter aan doe een sjeikh te raadplegen, die de djin die zich blijkbaar in mijn kies heeft gevestigd kan uitdrijven. Beide eerder bezochte tandartsen werken vandaag niet. Dan maar op naar een nieuwe- Meta wist er nog een in Oost Jeruzalem. Ik beklom de trappen van het wat uitgewoonde pand, in een soort trapkast dreef een koffieverkoper zijn nering. De tandarts was er een van het type geen assistente, geen rontgenapparatuur. ' Issa Habash' , zei het bordje op de deur- dat laat zich vertalen als Jezus Kalkoen. Toen ik de praktijk binnenkwam, zat dokter Kalkoen in alle rust een krantje te lezen. Hij sprong op en wierp een blik in mijn gebit: inderdaad, stuk vulling afgebroken, en trouwens, die vulling zag er sowieso niet goed uit. Beter de zaak grondig aan te pakken, zei hij met de injectienaald al in de aanslag. Ik besloot de kies aan Jezus' handen toe te vertrouwen. Inshallah komt het goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten