Ik was in weer in Zebabdeh ('Roomboterdorp', een naam die past bij mijn ervaringen van leuke ontmoetingen en schaduwrijke plekken waar koffie en allerlei heerlijkheden worden geserveerd, voor de inwoners is het dorp net zo mooi, maar ook een plek van werkloosheid, ingesloten door checkpoints ) dit weekend. Harry en ik gingen met pastor Fadi overleggen over het community center dat gebouwd gaat worden in het dorp, zo hopen wij (het project moet een samenwerking worden tussen Tabitha Ministries-waarvan ik deel uitmaak- en de Anglicaanse kerk). Sheena, een Schotse dame die al twintig jaar regelmatig deze kant op komt om met getraumatiseerde kinderen in vluchtelingenkampen te werken, ging ook mee. Wij dames werden ondergebracht bij een gastgezin met vijf erg leuke kinderen in een niet al te groot huis met zeer beperkte waterdruk. Maar erg knus en erg gastvrij. Sheena en ik deelden een smal tweepersoons bed, en zij vertrouwde me giebelend toe dat het lang geleden was dat ze met iemand het bed had gedeeld. Ik op mijn beurt moest even nadenken toen ik 's ochtends wakker werd, mijn ogen opsloeg en in haar lieve oude(re) damesgezicht keek (ik mocht haar leeftijd alleen schatten, en een veiligheidsmarge in acht nemend schatte ik 72).
Te gast in Zebabdeh waren ook twee EAPPI-groepen (Ecumenical Accompaniment Program) uit dorpjes in het noorden van de westbank, opgericht op verzoek van de lokale kerken. Zebabdeh geniet enige bekendheid als enige christelijke plaats in het noorden van de Westbank (70% is christelijk). En de energieke en hartelijke priester Fadi en zijn vrouw Ruba maken een bezoek nog meer de moeite waard. De 'ecumenical accompaniers' wonen voor een periode van drie maanden in verschillende plaatsen in de Westbank, nemen deel aan het locale leven, zijn aanwezig bij checkpoints en proberen met de inwoners te zoeken naar een rechtvaardige vrede. 
Met de EA'ers kreeg ik 's ochtends een rondleiding door Zebabdeh. Eindelijk (tijdens de twee eerdere bezoeken was het zover niet gekomen) zag ik het stuk land (zie foto, met EA'er Aniko op voorgrond) waar inshallah het centrum zal verrijzen. Het ligt aan de rand van het dorp, biedt een prachtig uitzicht op de heuvels. Onze gids Badjiet, die theologie studeert in Beiroet, bood ons een ontbijt aan in zijn huis. Daarop volgden prachtige onderhandelingen met de meerendeels Europese EA'ers die zich ongemakkelijk voelden onder deze gulheid. Als we nou eerst ergens ontbijten, en dan bij jou thee drinken? Zoals jullie willen, zei Badjiet, maar werkelijk, wees welkom. Als wij nou boodschappen doen voor het ontbijt, en het bij jou opeten? Badjiet sloeg zijn ogen ten hemel. Nee, dat kan echt niet. Even later zaten we onder de wijnranken in de schaduw, terwijl Badjiet en zijn familie inkopen deden, eieren bakten, feta, fruit, pita's, lebaneh uitstalden. Tijdens het ontbijt (dat mijn tweede was, aangezien ook mijn gastgezin de kunst der gastvrijheid verstond) spraken we over theologie, de verhouding tussen christenen en moslims in Zebabdeh. Die gaan hun eigen gang, zo bleek, een relatie bijvoorbeeld tussen een moslim en een christen is ondenkbaar.
De EA'ers vertelden over hun werk. De ene groep zit in Yanoun, waar de inwoners te maken hebben met gewelddadige settlers, de andere in Jayyous, een boerendorpje waarvan de inwoners dagelijks door checkpoints moeten om hun grond te bereiken. Ik vond het leuke, gedreven types en sta erg sympathiek tegenover hun werk. Het aantal Nederlanders in het program is meestal zeer laag tot nihil. Wat volgens mij jammer is. Dus, bekijk de website, zegt het voort! Ik ga eerdaags een kijkje nemen in Yanoun. Zal jullie daarover vertellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten