komen en gaan

Ik was aan het wachten op een moment dat het goed en natuurlijk zou voelen een ticket richting huis te boeken. Drie gebeurtenissen van de laatste weken voorzagen daarin.Ten eerste ging ik naar Istanbul waar ik mijn vader en zusje Jeanet trof. Dat was een heerlijk weekend.Daar viel me de bevrijdende gedachte in dat Jeruzalem nu ook weer niet de enige interessante stad op aarde is. Bevrijd voelde ik me toch al tamelijk, vanwege de geringe aanwezigheid van machinegeweren, het blauwe golvende water van de Bosporus en de mensen die gewoon allemaal Turken waren en volmondig trots op hun stad (o.k., ook Armeniërs en Koerden sprak ik, en dat zit natuurlijk niet helemaal jofel).Vervolgens kwam het heuglijke bericht dat in het gezin van zus Ina en zwager Thomas en veel te lang niet geziene neefjes een nichtje ter wereld is gekomen (respect, Iep!). Jiska heet ze (zie foto, ik vind haar aanbiddelijk).
Dat vrienden komen is heerlijk. Maar ze gaan ook weer weg. Ik begin een hekel te krijgen aan het Nesher-busje dat stopt bij het Jerusalem Hotel en waar ze dan in verdwijnen. Dit keer vertrouwde ik Barbara toe aan de zorgen van de nonchalant ogende chauffeur, en met een brok in mijn keel zag ik het busje de hoek om zoeven.
Ik ging het Jerusalem Hotel achter me maar eens binnen, en installeerde me, zoals zo vaak, met laptop en een drankje. Het kon nu wel eens, dacht ik, terug naar huis. Het ticket was zo geboekt.Het is een schone dag vandaag, witte wolkjes aan de blauwe hemel, een briesje. Ik ga zo naar de sportschool, koffie drinken in de Oude Stad en wat van haar inwoners polsen over het aanstaande bezoek van de Paus. Vanavond een festival in Al Azariyya, daarna een drankje met Meta in Jeruzalem… Nog een maand hier. Genoeg tijd nog? Genoeg gezien, gedaan? Ach wel nee, wel ja, wat zal ik zeggen.
Hoe het ook zij, het vliegtuig landt om 21.00 uur op 11 juni, wees zeer welkom om te delen in knuffels en vreugdetranen.