Obama

De inauguratie van Obama. Joechei, iets om vrolijk en hoopvol van te worden en te vieren. We luisterden naar zijn rede in ‘Coffeeshop’, een etablissement bij ons in de straat. Audra, Matt en Ben (gekluisterd aan het scherm), de Nederlanders Meta, Barry en ik op de tweede rij. Ik voelde wel dat het historische woorden waren, maar kon ze niet zo goed verstaan, en had er ook niet helemaal het gevoel bij waarvan de Amerikanen blijk gaven. ’s Ochtends luisterde ik nog eens, zittende in de universiteitsbieb, vanzelfsprekend met koptelefoon om de sereniteit van die plek niet te verstoren. Ik zit daar doorgaans aan dezelfde tafel, vijfde verdieping, in een vijfhoekige uitbouw met drie tafels. Eén van die tafels is al zolang als ik deze bieb frequenteer wankel. Lange tijd was het mijn favoriete tafel- rustige plek, naast het raam, maar als er iemand tegenover mij plaatsnam, stoorde het wipwap-effect mij danig in mijn bezigheden. Iemand had wel eens geprobeerd met dubbelgevouwen papiertjes het evenwicht te herstellen- lapmiddelen, die geen soelaas boden.
Obama klonk als een profeet. Met profeet bedoel ik niet iemand die de toekomst voorspelt, maar een figuur die de moed heeft ware woorden te spreken, ook al die gaan over donkere wolken. Terwijl ik eerbiedig toehoor, benen drie onderhoudsmannen de geheiligde stilte van de bieb binnen. Onvervaard storten ze zich op de wankele tafel, kantelen die en laten hun boren grommen. Medebiebbezoekers zoeken rustiger oorden op, maar in vijf minuten is de klus geklaard.
Onderwijl klinkt de stem van Obama in mijn oren: Starting today we must pick ourselves up, dust ourselves of and begin again the work of remaking America.
Nu, aan de lokale mannetjes te oordelen: yes, we can!