vrijdag 7 maart 2008

vijfde vastenweek

Voor het eerst dit jaar waait de Chamsiin, warme wind uit de woestijn. Grillig weer heeft plaatsgemaakt voor zomer, koude nachten voor zwoele lange avonden. Geen slepende maanden van af en toe een zonnestraal, van knoppen die misschien ooit zullen uitkomen zoals in het thuisland. Bats-boem alles groen, overal bloesem. Ik heb kennisgemaakt met de Hebrew University-variant van de Nederlandse rokjesdag: de Amerikaanse studentes hebben hun pyjama’s alle verwisseld voor minieme shorts. Ik weet niet welke definitie van kleding zij hanteren, knopen en ritsen zullen er niet in voorkomen.
Ondertussen vragen sommigen me wat ik merk van het geweld in de Gaza-strook, van de tientallen mensen, ook vrouwen en kinderen, die daar omkomen. Nu, de Chamsin beinvloedt het dagelijks leven in deze stad veel directer. Via de tam-tam hoorde ik wel over onrust in Oost-Jeruzalem- als solidariteitsbetuiging waren de winkels in de oude stad dicht, er waren relletjes, ging het gerucht. Ik heb er niets van gemerkt. Wel zag ik zondag net buiten de uni een demonstratie van studenten. Palestijnen met rood-zwart-groene vlaggen en parafernalia aan de ene kant, Israeli's in blauw-wit aan de andere kant van de straat, politie ertussen. Het zag er grimmig uit. Sinds gister is nog duidelijker voelbaar dat de wereld niet zo mooi is als het weer doet vermoeden. Ik dronk koffie met een Palestijnse vriend, toen hij werd gebeld door zijn vader: hij moest direct naar huis komen, er was een aanslag gepleegd op een school in Jeruzalem, er werden mensen opgepakt. De school bleek een zeer orthodoxe yeshive, de slachtoffers jonge jongens. Vanmorgen liep ik met een zwaar gevoel door de Oude Stad. Op internet had ik gelezen hoe een rad van gebeurtenissen in werking was gesteld: Olmert die nog meer ernst wil maken met het uitschakelen van terroristen in de Gaza-strook, foto’s van de gedode studenten, de muur moet echt worden afgerond, feestende mensen in Gaza.
Ja, lieve lezers, zou het geen aardig idee zijn om allemaal geweldloos te gaan communiceren? Ik had juist deze week, geinspireerd door een vriendin, wat gelezen van Marshall Rosenberg, non-violent communication-goeroe. Je bewust zijn van je gevoelens, spreken vanuit je behoeften en luisteren naar de behoeften van de ander. Citaat: "What i want in my life is compassion, a flow between myself and others based on a mutual giving from the heart." En ik realiseer me steeds meer dat ik er al mijn kaarten op wil zetten. Maar vandaag, sloffend door de Oude Stad, zie ik het er in de eeuwigheid niet van komen dat daarvoor ruimte zou zijn. Gets. Rotstad. Dan kijk ik op en zie ik Roger. Lezer, u kent Roger niet, maar weet dat Roger een van die mensen is die ik ooit ben tegengekomen en nooit ben vergeten. Omdat we samen in een Spaanse kathedraal op wandelschoenen Taize-liederen hebben gezongen. Omdat hij zo’n prachtige zachtmoedige uitstraling heeft. Ik weet, het is een waardeloze redenering, maar als ik in de straatjes van deze stad Roger tegen het tachtigjarige lijf kan lopen, wat denkt u, zou het dan ooit wat kunnen worden met geweldloosheid?

4 opmerkingen:

Anoniem zei

Hoi Janneke,

Ik ben onder de indruk van je verhaal.

Fijn om over je ervaringen te kunnen lezen!

Groetjes,
Erik.

Anoniem zei

Lieve Janneke.
Al lezende over jouw ervaringen dacht ik aan het volgende gedicht van Alfred C. Bronswijk.

Houd je dromen met beide handen vast

Houd je dromen met beide handen vast,
als de nacht ooit bij je binnenkomt
en jou bekleedt met een mantel van zorgen.
Houd je dromen met beide handen vast,
als de duisternis je gevangen houdt
en het uitzicht wordt verkort.
Houd je dromen met beide handen vast,
want zij dragen in zich beelden van hoop
en het zaad van nieuwe mogelijkheden.
Houd je dromen met beide handen vast,
als het lijkt alsof je de gelegenheid hebt verzuimd
en jij drager bent van een onvervuld leven.
Houd je dromen met beide handen vast,
als je het besluiteloze in jezelf ontdekt
en de rivier van je bestaan maar nauwelijks stroomt.
Houd je dromen met beide handen vast,
want zij zijn de beroering met je eigen hartstocht
en het verlangen naar vreugde dat krachten schenkt.
Houd je dromen met beide handen vast.
Jouw ziel weet dat in hun diepten genezing sluimert
en spoedig in je de dag ontwaakt,
dat God ook jóú met zijn zegen zal overdekken.
Liefs, mama.

Anoniem zei

Beste Janneke,

Mooie verhalen. Houd vol. Na Goede Vrijdag komt weer Pasen. Dus er is hoop. Uiteindelijk zijn er veel meer duiven dan haviken.

Groeten,
Ank

Anoniem zei

He Janneke!
Een jaar weg, tjeempie. Ik wens je alles en meer, maar vooral: dat het je brengt wat je er van verwacht. Geniet en beleef!

Leuk he dat bloggen. Mn vader vertelde me er over, over jou en je avontuur én ik las het net in Samen. Als mede-blogger (www.mariannevanmunster.blogspot.com) kan ik niet anders dan een berichtje achter laten :-)

PS Ik heb helemaal tranen in mn ogen gekregen bij het lezen van de mooie woorden van je moeder. Heb dat eigenlijk altijd als ik haar zie en spreek (niet zo vaak). Je hebt een speciale moeder!