een-na-laatste vastenweek

Een- na-laatste vastenweek......en dat verraste me, toen ik de bladzij van mijn agenda omsloeg. Dat snap ik zelf ook niet helemaal, want dat vasten was er nou juist om “Feng Shui” de Stille Week in te glijden, geheel gereed voor het feest. In plaats daarvan voel ik me tamelijk vermoeid, na een week verhalen schrijven voor Nederlandse kinderen over Jeruzalemse leeftijdgenootjes. Hoe die aan hen te presenteren? Dromen over vrede in een weerbarstige realiteit, gemeenschappelijkheden ontdekken. Daar komt het ongeveer op neer. En nu lijkt mijn droom (van mezelf, in vrede met het bestaan in al haar verscheidenheid en mijn eigen zijn in het bijzonder, een berustende glimlach op mijn gelaat, kuierend door de Via Dolorosa) een illusie. En om eerlijk te zijn roept dat dan weer schuldgevoel op. Dat ik een matige vaster ben. Dat het is mislukt. Zodat ik me toch weer midden in het Paasverhaal bevind, en wel op Goede Vrijdag. Het kruis. Schuld en Verlossing. Niet de episode waar ik het best raad mee weet. Liever snijd ik af en ga direct door naar het Lege Graf. Maar misschien is het wel goed mijn aandacht op deze dag te richten. Want hoe zit dat, geweldloosheid en Goede Vrijdag? Mel Gibsons e.a. schijnen een verband aan te nemen tussen geweld en verlossing. Hoe kwistiger het bloed vloeit, hoe groter Gods liefde? Maar ik heb de film niet gezien (ivm nachtrust is Lord of the Rings II wel zo ongeveer mijn grens), noch is mijn dogmatisch oog sterk ontwikkeld. Dat wil zeggen: eerst is er ervaring, een verhaal. En zo af en toe zit daarin zo iets kernachtigs dat je dat in een aparte, abstractere zin wilt uitdrukken. (En voor je het weet, zie aan, een 8-delige dogmatiek.) En sowieso tussen het lijden van Christus en Verlossing. Ik zie bevrijding op de vroege ochtend van Pasen, maar kan de link tussen bevrijding en die vrijdag niet zo goed leggen. Misschien ontbreek het me op dit punt aan ervaring en verhalen. En misschien moet een mens hopen dat dat zo blijft. Op vrijdagavond ben ik onder de indruk van deze lijdende mens, die deze weg durfde te gaan. Zonder dat dat moest, zonder dat dat van eeuwigheid aan was vastgelegd. Die vrijdag leek de kracht van het geweld groter, zoals zo vaak op deze aarde. Op Paasmorgen zeer vroeg overwonnen de zachte krachten. Dat is Pasen voor mij dit jaar. En tranen springen in mijn ogen als ik dat opschrijf. Misschien is Pasen meer een feest dat de boel in beroering brengt (de vrouwen schrikken van het lege graf!) dan de toestand van rust die ik eerder beschreef. Een verlangen naar bevrijding. Niet berusten in de ogenschijnlijke overwinnning van geweld.

Een goede Goede week!