verhuizing

Van Har ha'Tzofiem naar de Olijfberg is nou niet echt een heel end. In feite is het één en dezelfde heuvelrug, die de stad aan de noordoostkant omsluit. Maar 't zou me toch wat zweetdruppels kosten, zou ik mezelf en mijn spullen per fiets moeten verhuizen (waar komen al die spullen trouwens vandaan? vroeg ik mezelf af tijdens het pakken). Dus had ik een vriendin met auto gevraagd, en voor de veiligheid ook nog een vriend- zo ver ben ik dan inmiddels al wel in de lokale cultuur doorgedrongen. Maar ze lieten het allebei afweten, en daar had ik niet op gerekend. Het zal aan mijn Nederlandse communicatiestijl liggen. Ik begin bijvoorbeeld te vermoeden dat de opmerking 'don't worry' een afkorting is. Voor: ik zou graag willen zeggen 'don't worry', maar de werkelijkheid laat dat niet toe, echt, ik kan wel van alles beloven, maar zie in deze zaak geen mogelijkheid iets voor je te betekenen.' Dat zou verklaren waarom onze vriend de autoverhuurder met de kleinste auto ooit aankwam, en ook waarom mijn spullen in het oude appartement zijn, en ik hier. Of zou 'don't worry' betekenen dat wat ik zie als zorg meestal wel opgelost wordt? Zoals nu. Zojuist liep hier een arts binnen, die in het bezit is van een auto, vast een grote, zoals dat hoort bij artsen (op het terrein van Augusta Victoria zoals het hier heet is ook een ziekenhuis) en die bood aan me morgen te helpen. Althans, dat heb ik begrepen. We wachten af.